Co nowego w uprawie grochu siewnego?

Rozwój rolnictwa ekologicznego oraz możliwość umieszczenia roślin bobowatych w ekoschematach sprzyjają wzrostowi zainteresowania uprawą tej grupy roślin.

W nowoczesnej produkcji rolnej istnieją pewne zasady, których przestrzeganie gwarantuje opłacalność ekonomiczną. Wśród nich wymienić należy wybór odpowiedniego sposobu uprawy roli, który ma ogromne znaczenie w aspekcie kosztów poniesionych na produkcję. Dlatego coraz częściej konwencjonalna płużna uprawa zastępowana jest uprawą uproszczoną lub nawet siewem bezpośrednim, zwłaszcza w gospodarstwach wielkoobszarowych. Nie bez znaczenia jest również fakt, że w wielu gospodarstwach mamy do czynienia z uproszczeniem płodozmianu, który obejmuje głównie uprawę pszenicy i rzepaku. Oba gatunki dla osiągnięcia opłacalnego poziomu plonowania potrzebują azotu z nawozu mineralnego, który nie zawsze aplikowany jest w odpowiednich dawkach, co generuje dodatkowo problemy środowiskowe. Obiecującą alternatywą jest wprowadzenie do zmianowania roślin bobowatych. Jedną z nich może być groch siewny, który jest gatunkiem uprawianym na całym świecie ze względu na swoje wartości odżywcze i przedplonowe.

W Krajowym rejestrze obecnie wpisanych jest 30 odmian grochu siewnego. W ogromnej większości są to odmiany ogólnoużytkowe, wąsolistne, o białych kwiatach. Grochy z tej grupy powinny być uprawiane na kompleksach: pszennym bardzo dobrym, pszennym dobrym lub wadliwym, ewentualnie na żytnim bardzo dobrym. Natomiast pozostałe to odmiany pastewne o mniejszych wymaganiach, przeznaczone na kompleksy: żytni bardzo dobry i dobry lub zbożowo-pastewny mocny i słaby. Odmian z tej grupy jest 9, dwie o liściach parzystopierzastych, a pozostałe są wąsolistne. Z reguły grochy pastewne mają kwiaty kolorowe, chociaż wyjątkiem jest Muza, która kwitnie na biało.

Dobry początek

Groch można uprawiać praktycznie na terenie całego kraju, ale najlepsze warunki są w Polsce środkowo-zachodniej. Mniej odpowiednie są tereny podgórskie, gdzie nadmierne opady mogą przysparzać pewnych problemów przy zbiorze. Gatunek ten wpływa korzystnie na poprawę struktury gleby, wzbogaca ją w azot oraz materię organiczną. Najlepszym przedplonem dla grochu są zboża, a przerwa w uprawie tego gatunku powinna wynosić 3-4 lata. Ze względu na choroby i szkodniki oraz nagromadzenie substancji ograniczających rozwój bakterii brodawkowych, niewskazana jest uprawa grochu na stanowisku po bobowatych drobnonasiennych. Ponadto niekorzystnym przedplonem są okopowe na oborniku, ponieważ większa dostępność materii organicznej może przyczynić się do nadmiernego rozwoju masy wegetatywnej i wylegania roślin. Po zbiorze przedplonu, w celu zniszczenia chwastów, należy wykonać podorywkę lub kultywatorowanie oraz bronowanie, a późną jesienią – orkę przedzimową. Nawozy fosforowo-potasowe stosujemy jesienią przed orką. Dawka nawozu zależy oczywiście od zasobności gleby w składniki pokarmowe i wielkości plonu, jaki chcemy uzyskać. Natomiast odczyn gleby powinien być zbliżony do obojętnego. W przypadku nadmiernej kwasowości zaleca się jesienią, tuż po zejściu przedplonu, wapnowanie w ilości 1,5-3,0 t CaO/ha.

tekst i fot. prof. UPP dr hab. inż. Agnieszka Faligowska

Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu

Cały tekst można przeczytać w wydaniu 03/2024 miesięcznika „Nowoczesna Uprawa”

Co nowego w uprawie grochu siewnego?

Komentarze