Na łąkę po pierwszym pokosie

Drugą dawkę azotu należy zastosować na łąki w zależności od poziomu wydajności pierwszego pokosu i wielkości pierwszej dawki wiosną.

Czynnikami kształtującymi dawki azotu w nawożeniu użytków zielonych są: sposób użytkowania, poziom plonowania, zawartość białka surowego i udział motylkowatych drobnonasiennych w runi, zawartość próchnicy w glebie oraz nawożenie organiczne zastosowane w poprzednim roku.
A zatem zapotrzebowanie runi na azot w danym roku zależy od wydajności (plonowania) użytku zielonego, które należy pomniejszyć o:

• uzupełnienie N z zasobów gleby (humus);
• azot związany przez rośliny motylkowate drobnonasienne;
• 10% całkowitego N z nawożenia organicznego w poprzednim roku.

Jest to zarazem górna granica realnej dawki azotu na danym użytku zielonym. Dostosowując się do „Programu działań mających na celu zmniejszenie zanieczyszczenia wód azotanami”, niezbędne jest wykonanie obliczeń w oparciu o dane tabel 1.-4.

Zasoby glebowe azotu

Największe trudności w oznaczaniu bieżącej zawartości w glebie stwarza azot w formach mineralnych. Próbka gleby do takiej analizy powinna być zbadana zaraz po pobraniu. Jeżeli nie ma takiej możliwości, należy ją schłodzić już na polu do temperatury poniżej 4°C, bo w wyższej temperaturze zachodzą zmiany zawartości tego składnika. Przede wszystkim następuje uwalnianie azotu mineralnego ze związków organicznych zawartych w próbce gleby. Szczególnie ważne jest oznaczanie zawartości azotu w glebach torfowych. W zależności od tempa rozkładu masy organicznej jego ilość oscyluje w przedziale 1,5-3,5% s.m. Niewielką część w tej ilości stanowi przyswajalny dla roślin azot mineralny.

tekst i fot. prof. Piotr Julian Domański

Cały tekst można przeczytać w wydaniu 05/2019 miesięcznika „Nowoczesna Uprawa”